مقدمه

ادب واژه­اي است عربي به معناي خواندن و به همين جهت، عرب به کسي که مردم را براي اطعام دعوت مي‎کند «آدِبٌ» گويد. ابن منظور مي­گويد: «اصل "اَدب" دعا و خواندن است، و ادب گفته شده، به خاطر اينكه مردم را به سوي خوبي­ها مي­خواند و از بدي­ها نهي مي­كند»[4]. علامه دهخدا در تعريف ادب مي­گويد: «ادب عبارت است از هر رياضت ستوده که به واسطۀ آن انسان به فضيلتي آراسته مي­گردد»[5]، و مرحوم علامه  طباطبائي معتقد است «ادب، ظرافت در عمل است»[6]. بنابراين عمل انسان وقتي ظريف و زيبا جلوه مي­کند که اولاً: از نظر شرع مقدّس اسلام منع نشده باشد، ثانياً: با اختيار انجام گيرد.